Ik zal gelijk maar met de deur in huis vallen; het seizoen 2018 -2019 was voor mij persoonlijk geen topseizoen. Gelet op mijn surplus aan talent had iedereen verwacht dat ik afgelopen seizoen ongenaakbaar zou zijn, maar het liep allemaal anders. De gigantische werkdruk bij de plaatselijke overheid en persoonlijke besognes (‘hoe werkt zo’n fornuis ook al weer’ en de intensieve maar volstrekt kansloze dateavonturen) hadden duidelijk zijn weerslag op mijn ontwikkeling als badmintonner. Ondanks het moeizame seizoen heb ik nog steeds de nodige fans. Een van mijn grootste fans is Klaas Arie Beks. Ik kende Klaas Arie al als provincieambtenaar en daar was hij een beetje berucht. Iedereen binnen LBC weet hoe snel Klaas Arie zich over de badmintonbaan voortbeweegt, nou zo snel ging hij ook als provincieambtenaar….

Maar goed Klaas Arie is dus een fan van mij. Toen Klaas Arie op enig moment mijn nieuwe sportschoenen zag, snelde hij naar de winkel om exact dezelfde schoenen aan te schaffen. Sindsdien is Klaas Arie mijn ‘shoe friend’. De kans is wel groot dat ik iets eerder nieuwe schoenen moet kopen, aangezien ik ieder badmintonavond ca. 12 km afleg, terwijl Klaas Arie tot ongeveer 60 stapjes komt. En dat komt natuurlijk door zijn fenomenale spelinzicht! Klaas Arie staat altijd op de goede plek en hoeft daardoor geen overbodige meters te maken. Dat staat in schril contrast met mijn ongestructureerde gehol.

Verder is het vermeldenswaardig dat het Bernard Maarsingh erg voor de wind gaat. Goed, hij verliest de laatste tijd met enige regelmatig een potje, maar daar staat tegenover dat het parkeerterrein iedere vrijdagavond wordt opgeleukt met een echte Jaguar! En dat kan niemand zijn ontgaan, omdat Bernard daar iedere vrijdag voortdurend over vertelt. Tja, Bernhard is nu in staat om zijn auto alvast te verwarmen terwijl hij onder de douche staat!!! De billetjes van Bernhard verdragen waarschijnlijk geen koude autostoel. Ik probeer ook steeds vanuit de kleedkamer mijn Dacia op te warmen, maar bij mij gaat dat steeds mis.. Jan W., thans nog werkzaam in de louche autobranche, wist mij (aan de hand van het kenteken) te vertellen dat Bernhard een tweedehandsje had gekocht. U weet wel, zo’n auto ‘met de kop eraf’. Daar hebben we erg hard om gelachen en Bernhard was vreselijk beledigd. Maar ja hij kon hierover niet in discussie, omdat hij altijd van mw. Steijn 10 minuten na afloop van het sporten thuis moet zijn….

Zoals bekend vormen Wim A. en Monica sinds jaar en dag een onafscheidelijk duo binnen en buiten de baan. Dit is echter geen duo gebaseerd op gelijkwaardigheid, maar met een duidelijk hiërarchie: Wim moet precies doen wat Monica zegt. Enkele jaren geleden ‘mocht’ Wim van Monica nog douchen na het badmintonnen, maar die tijden zijn voorbij. Badend in het zweet stapt Wim tegenwoordig in zijn schone kleertjes, want Monica wil op tijd naar huis. Onlangs probeerde Wim het nog heel voorzichtig: ‘Monica, mag ik heeeel eventjes douchen?’ vroeg hij angstig, maar Monica was onverbiddelijk ‘nee Wim, jij weet toch dat ik dat niet wil’, sprak zij streng. Met de staart tussen zijn benen droop Wim af naar de kleedkamer. Wat wel vervelend is, dat Wim zo langzamerhand erg begint te stinken. En wij badmintonners zijn natuurlijk mensen-mensen en zeggen dat niet tegen Wim. Maar daar is Wim natuurlijk helemaal niet bij gebaat. Dus laten we gewoon eerlijk zijn en laten we zeggen: ‘Wim, je stinkt’. Is voor iedereen het beste!

Als het seizoen op zijn einde loopt, dan worden de dinsdagavonden weer verrijkt door de aanwezigheid van de competitiespelers. Dit jaar is de opkomst van onze lokale helden wat bescheiden, maar gelukkig is fenomeen Ron iedere dinsdag van de partij. Ron is mijn vriend en grote voorbeeld. Ron is als competitiespeler echter wel gewend om zijn partner kritisch van commentaar te voorzien. Hiermee stimuleren de competitiespelers immers elkaar tot een hoger niveau. Een tijdje geleden verloor Ron een potje en zonder enige terughoudendheid zei Ron ‘loud en clear’ dat deze nederlaag kwam door het slechte spel van Frits. En dat zou natuurlijk heel goed kunnen, want (even onder ons) Frits slaat de laatste tijd geen deuk meer in een pakje boter, maar dat zeg je natuurlijk niet… Wij recreanten bedekken dit met de mantel der liefde. Zo zijn wij. Wij zijn mensen-mensen. Een leermomentje voor Ron…

Het ultieme mensen-mens is natuurlijk Ran Zhang. Ran zal zich natuurlijk geweldig storen aan het beroerde badminton van die Europeanen, maar dat laat hij nooit merken. Sterker nog, als een medespeler weer een flagrante misser begaat, dan klinkt altijd het zeer bemoedigende “almost” uit zijn mond. Ran is een mensen-mensen-mens!

Het laatste ‘nieuws’ is dat Pieter weer eens de Nummercup heeft gewonnen. Dat was nog maar voor de 26^e keer…. U weet vast nog wel dat outsider Wim B. vorig jaar de Nummercup heeft gewonnen, maar toen waren er 12 concurrenten geblesseerd. Dit jaar zijn de verhoudingen weer genormaliseerd. Maar Wim B. vindt dat gelukkig niet erg, want Wim speelt niet om te winnen… Daar staat tegenover dat Wim op het jaarlijkse LBC-toernooi een buitengewone prestatie heeft geleverd, met drie finaleplaatsen en uiteindelijk twee titels als resultaat. Hulde! Want we moeten niet vergeten dat Wim inmiddels toch al weer 64 jaar oud is.

Peter.